De wereld staat in brand
Wat is het druk geweest bij ons thuis, maar het was nog eens tijd voor een blogje over mijn stapjes in mijn bijzondere wereld.
Vandaag zijn we weeral mei. Sinds de laatste blog die mama schreef over mijn toch wel moeilijke situatie waar ik inzat, is er wel wat vooruitgang geboekt.
Na een intense behandeling van een 4-tal maanden aerosolen, antibiotica-kuren en kine-behandelingen, kwam ik er stilaan door. De slijmen minderden en ook het lipbijten werd stelselmatig afgebouwd. Ik werd beetje bij beetje weer wat meer comfortabel en na de kerstvakantie was ik dan ook zo goed als nieuw om weer, na 4 maanden, terug naar school te gaan. Nochtans was ik nog niet helemaal op en top en kwam regelmatig het lipbijten weer naar boven. Wat was nu weer de oorzaak? Thuis werden de kaarten op tafel gegooid en de uitkomst bleek al snel problemen met mijn darmen te zijn. Op naar de gastro dan weer.
Bij de dokter werd al snel duidelijk wat er aan de hand kon zijn. Door de vele soorten medicatie die ik genomen had en zeker na de voorbije 4 maanden van antibiotica, waren al mijn goede bacteriën in mijn darmen overruled door verkeerde bacteriën. Dit was duidelijk merkbaar doordat mijn stoelgang een erg sterke geur vertoonde. Het lipbijten deed ik doordat ik erge krampen had en ik de pijn van mijn darmen deze keer weer wegbeet. De dokter schreef me een kuur antibiotica voor mijn darmen voor (hoe ironisch ook). Deze kuur zou alle bacteriën in mijn darmen neutraliseren en met een probiotica konden we nadien de juiste bacteriën weer aanwakkeren. Na een 2-tal weken was het resultaat zichtbaar. Ik herleefde op en kon eindelijk weer dat lieve en goedlachse jongetje zijn. De weken die daarop volgden waren zalig. De rust keerde weer in ons gezinnetje. De dokter had wel gezegd dat we de kuur mogelijks enkele keren zouden moeten toedienen, omdat de foute bacteriën weer de bovenhand konden nemen door de dagelijkse medicatie die ik neem. Een aantal weken later bleek dit ook zo. De kuur werkte deze keer ook, hoewel iets minder effectief, maar mijn buikpijn was weer over.
Het laatste weekend van de paasvakantie kreeg ik weer een banale verkoudheid. Wat koorts, wat snot... niets speciaal zou je denken... Maar niets is minder waar. Bij mij staat de wereld dan in brand. Alle hens aan dek om mij uit die verkoudheid te krijgen. En wat bleek,... net zoals in september, hetzelfde scenario. Normaal zou na een week de verkoudheid moeten minderen, maar ook deze keer heb ik weer een extra bacteriële infectie opgelopen en maak ik extreem veel slijmen aan. We staan dus weer terug aan start. Ongemak, slijmen die blijven terugkomen en waar ik mezelf in verlies van hoesten en proesten tot lipbijten toe.
Weer gestart met een antibiotica-kuur en afgesproken met de longarts dat we voortaan, zelfs bij de kleinste verkoudheid, direct een onderhoudsantibiotica opstarten zodat een bacteriële infectie na een verkoudheid geen kans krijgt. Want geloof me maar, het is hier thuis weer werkendag. Cought-assist is weer bovengehaald, ik geef weer telkens slijmen over, ik bijt weer vaker op mijn lip... Gelukkig zijn de slijmen vooral aanwezig in de ochtenden en de avonden en ik kan gelukkig nog naar school. Hopen dat de antibiotica-kuur zijn werk doet en de rust hier weer kan terugkeren.