De voorbije twee weken werden mij geen sokken of schoenen aangedaan. En dat was niet omdat het al bloedheet was. Nee, dat kwam omdat ik sinds 2 juni met mijn beide 'pootjes' in het gips lag. Niks gebroken natuurlijk, want hoe zou ik dat moeten klaar krijgen als je heel der dagen in een rolstoel vertoeft. ;-)
Al een heel tijdje geleden dat er een update kwam over mij, tja, kleine zus zat daar voor iets tussen. In de zomer werd ik nog eens grote broer! Ondertussen zijn er weer heel wat zaken veranderd maar het belangrijkste is vooral dat het met mij een stuk beter gaat.
Wat is het druk geweest bij ons thuis, maar het was nog eens tijd voor een blogje over mijn stapjes in mijn bijzondere wereld.
Als het de laatste maanden al niet intens genoeg was ten huize Cools-Daems, deed een ziekenhuisbacterie (MRSA) er nog een schepje bovenop.
6 weken geleden ben ik begonnen aan een lijdensweg die maar niet lijkt te stoppen. Mama en papa met hun handen in hun haar, doodop, zoekend naar antwoorden. Elke dag weer voor mij een nieuw gevecht met mezelf door die verdomde slijmen.
Lipbijten, mama en papa hebben er al een werkwoord van gemaakt, want dat is wat ik de laatste 2 weken doe, op mijn lip bijten en niet een klein beetje.
Vandaag is het weer zo'n dag. Zo'n dag uit een leven van een kindje met een beperking, waar elke dag eerder een overwinning is dan een belevenis.
Long time no see... Inderdaad, mama heeft al een hele tijd geen blog meer geschreven over hoe het nu met me gaat. Laatste half jaar was dan ook lekker druk en de coronacrisis heeft het er niet gemakkelijker op gemaakt.
Het is gebeurd... Na 3 jaar van teruggeven en misselijk zijn, kan ik met veel fierheid vertellen dat ik 2020 ben ingegaan ZONDER overgeven, en dat al voor de voorbije 5 weken!
3 maanden geleden ben ik begonnen aan een nieuw eet-avontuur. Zijn jullie niet benieuwd hoe dat gaat ondertussen?