Lipbijten
Lipbijten, mama en papa hebben er al een werkwoord van gemaakt, want dat is wat ik de laatste 2 weken doe, op mijn lip bijten en niet een klein beetje.
Waar zal ik beginnen. Het gaat niet zo goed met mij, nochtans was ik het schooljaar goed gestart. En dan, zoals de meesten onder ons, kreeg ik mijn eerste verkoudheid. Niets spectaculair zou je denken? Wel, bij mij wel. Ik ervaar dat als iets zeer ongemakkelijk, ik weet me daar geen houding bij te vinden en zoek een manier om dat aan de buitenwereld te vertellen.
Mijn lichaam reageert daarop door dat mijn spasmen in benen, heup, armen, rug... verergeren Die kuchjes, die slijmpjes, neusje dat dicht zit, zeer vervelend en ik span me op in heel mijn lichaam. Gelukkig geef ik ondertussen niet meer over, van dat ongemak ben ik gelukkig zo goed als af, maar er is jammer genoeg iets anders in de plaats gekomen. Zoals ik al zei, als ik me ongemakkelijk voel, zoals bij een banale verkoudheid, ga ik me opspannen. Doordat ik nu niet meer overgeef, maar nog wel steeds mijn verborgen reflux heb door mijn spastische maag en hierdoor slijmen aanmaak, blijven de slijmen in mijn lichaam. Gevolg: slijmen beginnen vast te zitten want ik kokhals ze niet meer uit, nadien zakken ze door naar mijn maag en darmen. De slijmen op mijn maag en darmen geven mij buikpijn. Dit alles leidt tot een geweldige spanning in mijn lichaam en na een tijdje begin ik de pijn dan ook echt te verbijten en jawel, ik bijt dan mijn lip kapot.
Even alles op een rijtje: Het overgeven is zo goed als gestopt, in de plaats daarvan blijven de slijmen die ik maak door een geïrriteerde slokdarm van de reflux zitten en zijn ze zeer vervelend aanwezig. Ik reutel de hele dag door. Nadien zakken ze dan wel naar maag en darmen, maar ook daar krijg ik het erg te verduren en krijg ik buikpijn. Omdat ik een kindje met CP ben, uit ik dat ook op mijn manier. Spierspasmen en voortaan ook op mijn lipbijten, tot bloedens toe. Eens ik bijt, krijg ik mijn beet niet meer los en doet dit helse pijn. Gelukkig kunnen mama en papa mijn lip altijd bevrijden. Het is allemaal zo moeilijk uit te leggen, daarom heeft papa ook een filmpje gemaakt van mijn lipbijten (bekijk het filmpje, let op, het is niet voor gevoelige kijkers). Ik doe dit bij pijnscheuten, ongemak of om aandacht te trekken meerdere keren per minuut. Dit moest stoppen! Ik kan niet meer naar school, want de juffen kunnen niet telkens zo oplettend zijn en ik huil heel de dag door. Samen met de dokters zijn mama en papa nu op zoek naar een oplossing voor die slijmen, zodat een continue ongemak opgelost kan worden, ik het lipbijten hopelijk achterwegen hou en dit niet als vast communicatiemiddel ga gebruiken. Want ja, ik merk nu wel als ik lipbijt, dat mama en papa komen toegesneld, dus dat werkt wel om aandacht te trekken. Misschien moet ik gewoon terug op zoek naar een ander communicatiemiddel, want lipbijten is te pijnlijk om aandacht te vragen.
Ik hoop dat ik snel terug comfortabel ben. Op dit moment neem ik dan ook alle medicatie die de pijn en het ongemak kunnen bestrijden, maar soms steekt er toch nog een pijntje de kop op en bijt ik. Mijn lipje is nog steeds helemaal open en zolang ik blijf bijten, zal het moeilijk kunnen genezen.
Maar het echte werk moet nog komen, de remedie om die slijmen voor te zijn of toch zeker op tijd te reduceren zodat ze mij geen parten kunnen spelen, dat zal een hele opgave zijn. Die reflux zal altijd blijven omdat mijn maagje spastisch is.
Dus nee, het gaat niet goed met mij. Mijn buik doet pijn, ik reutel een hele dag door, mijn spasmen zijn erger en ik bijt, ik bijt hard!